INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Marian Wincenty Słoniński     

Marian Wincenty Słoniński  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1999-2000 w XXXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Słoniński Marian Wincenty Aleksander (1891–1936), pułkownik dyplomowany WP. Ur. 16 VII w Lądzie (pow. kaliski), był synem Stefana, obywatela ziemskiego z wykształceniem agronomicznym, i Stanisławy z Szeniców.

Po ukończeniu 8-klasowego Gimnazjum Filologicznego gen. Pawła Chrzanowskiego w r. 1908 w Warszawie złożył S. jako ekstern egzamin maturalny w Odessie i wstąpił na wydz. prawa tamtejszego uniwersytetu. W r. 1912 uzyskał dyplom ukończenia studiów, zgłosił się jako jednoroczny do armii rosyjskiej i w sierpniu został wcielony do 14. Mitawskiego Pułku Huzarów w Częstochowie. W dn. 25 IX 1912 skierowano go do szkoły pułkowej, którą ukończył 2 VI 1913 i został młodszym podoficerem. Dn. 11 VIII t. r. w sztabie 14. Dywizji Kawalerii (DK) zdał egzamin umożliwiający uzyskanie rangi korneta (odpowiednik chorążego piechoty). Po zwolnieniu 28 VI 1913 z wojska został 6 IX t. r. mianowany młodszym kandydatem na sędziego przy warszawskim Sądzie Okręgowym, a 15 X t. r., otrzymał nominację na korneta rezerwy. Od 19 III 1914 był starszym kandydatem na sędziego. Zmobilizowany 23 VII i wcielony 14 VIII t. r. do 4. Nowotroicko-Jekatierinosławskiego Pułku Dragonów (p. drag.) brał udział w bitwie pod Tannenbergiem (26–30 VIII 1914), w rejonie Olsztynka, następnie nad Jeziorami Mazurskimi (8–13 IX 1914), potem w Puszczy Piskiej; 10 X 1914 został ranny. Po wyleczeniu (styczeń 1915) walczył pod Ełkiem, Myszyńcem, nad Orzycem i pod Przasnyszem (13 VIII).

Dn. 19 VII 1915 S. awansował na podporucznika i brał udział w walkach najpierw nad Narwią, a następnie na zachodnich przedpolach Rygi i nad dolną Dźwiną. Od października do grudnia przebywał w sztabie 4. DK i pełnił obowiązki oficera do zleceń, a potem służył ponownie w 4. p. drag. Dn. 19 III 1916 awansował na porucznika, od 16 X 1916 do 17 I 1917 pełnił czasowo obowiązki adiutanta pułku, a od 9 II do 8 IV dowodził 4. szwadronem w 4. p. drag. Od 10 do 16 IV 1917 uczestniczył w obradach Zjazdu Wojskowych Polaków 5. Armii w Rzeżycy (Łotwa) i dał się poznać jako gorliwy zwolennik rozbudowy polskiego wojska w Rosji oraz jako skuteczny polemista w sporach ideowych z delegatami o nastawieniu komunistycznym. W dn. 24 IV 1917 został wybrany na sekretarza polskiego Komitetu Oficerskiego 5. Armii, a 17 V powołany w skład Pułkowego Oficerskiego Sądu Dyscyplinarnego. Od 7 do 22 VI 1917 brał udział w obradach I Ogólnego Zjazdu Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie. Dn. 8 VII mianowany dowódcą 4. szwadronu w 4. p. drag., 28 IX t. r. awansował na sztabsrotmistrza ze starszeństwem od 29 IV. Rozkazem dowódcy 5. Armii z dn. 9 X został przeniesiony do I Korpusu Polskiego (KP). Z tej formacji gen. Józef Dowbor-Muśnicki oddelegował go do rosyjskiej 1. DK w celu przeprowadzenia akcji wydzielania Polaków deklarujących zamiar wstąpienia do I KP. Po wykonaniu zadania S. wrócił do korpusu, przyprowadzając z rejonu Dyneburga 260 ułanów oraz 250 koni z rzędami. Po wcieleniu tych uzupełnień do 3 p. ułanów (uł.) objął w nim stanowisko młodszego oficera 6. szwadronu, a od 11 II 1918 był czasowo dowódcą tego pododdziału i na jego czele walczył pod Żłobinem z bolszewikami, którzy chcieli rozbroić I KP. W dn. 24 IV mianowano go prezesem Sądu Pułkowego, 12 V stałym dowódcą 6. szwadronu w 3 p. uł., 3 VII został zdemobilizowany. Po przyjeździe do kraju, znalazł się w ewidencji resortu sprawiedliwości rządu Rady Regencyjnej i objął stanowisko sędziego śledczego w Sosnowcu.

Po 11 XI 1918 S. wziął najpierw udział w rozbrajaniu Niemców w Sosnowcu, a następnie formował pododdział kawalerii i w grudniu t. r. na jego czele rozbrajał Gwardię Czerwoną w Zagłębiu Dąbrowskim. Potem został przeniesiony do Warszawy z tymże pododdziałem, przemianowanym następnie na 4. szwadron ułanów i wcielonym do 3 p. uł. Niebawem wyruszył na poleski odcinek frontu wschodniego i uczestniczył w walkach z Armią Czerwoną pod Baranowiczami (8 III 1919), a później nad Kanałem Ogińskiego, pod Pińskiem, Łogiczynem (14 VI) i pod Słuckiem. Dowodził 4. szwadronem 3. p. uł. do listopada 1920. Awansował 9 VII 1920 na rotmistrza, a 15 VII t. r. – na majora. Od listopada 1920 do października 1921 sprawował różne funkcje, m. in. czasowo dowódcy dywizjonu ułanów, zastępcy dowódcy 3. p. uł. Od 11 XI 1921 do 18 IX 1923 studiował w Wyższej Szkole Wojennej. W dn. 18 IX 1923 został skierowany na stanowisko I oficera w sztabie Generalnego Inspektoratu Kawalerii, od 1 XI 1923 do 24 VII 1924 pełnił służbę w Inspektoracie Jazdy przy 1. Armii. Dn. 1 XII 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dn. 15 VIII t. r. Do 12 IV 1926 był szefem sztabu 3. DK, po czym do 19 VII 1926, przebywał na Kursie Doskonalenia Oficerów Sztabowych Kawalerii w Grudziądzu, skąd wrócił na stanowisko szefa sztabu 3. DK. Następnie, m. in. od 9 III do 3 IV 1928, uczestniczył w zajęciach Kursu Informacyjnego Centralnej Szkoły Strzelania w Toruniu. W dn. 1 I 1929 awansował na pułkownika i do 30 IX 1930 sprawował obowiązki dowódcy 1. p. uł. i 11. DK jednocześnie. Z kolei był szefem Dep. Kawalerii w Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), a od 27 I 1932 pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego MSWojsk.; od 1 IX t. r. do 24 XII 1936 był członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. W tym czasie mieszkał w Poznaniu. Wyniesione z wojny uszkodzenie kręgosłupa spowodowało z upływem lat, że S. poruszał się z wielkim trudem. Zmarł 21 IV 1936 w Poznaniu i tam został pochowany na cmentarzu Wojskowym. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Wstążką I Korpusu Polskiego (za bój pod Żłobinem), później Krzyżem Kawalerskim Orderu Królestwa Belgów. W czasie służby w wojsku rosyjskim otrzymał m. in.: Order św. Anny 4 i 3 kl., Order św. Stanisława 3 i 2 kl.

W małżeństwie, zawartym 9 XI 1926, z Bożeną Urszulą z Rzepeckich S. miał syna Andrzeja Jacka Piotra (ur. 1927).

 

Dzien. Personalny MSWojsk., W. 1920 nr 27, 28, 1924 nr 131, 1929 nr 1, 1932 nr 6; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Stawecki P., Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wr. 1997; – [Marcińczyk J.] Kruk J., Chwila osobliwa, L. 1918 s. 18, 116; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969 (błędnie jako Słonimski); Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; tenże, Wojny o granice Polski Odrodzonej 1918–1921, W. 1992; – „Polska Zbrojna” 1936 nr 111, 112, 117, 119 (fot.); – CAW: Akta personalne S-7713, 8164, 18600, 26289.

Mieczysław Wrzosek

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.